'Home of my Heart'
29 april 2017 - 31 augustus 2017
- Enkel te bezoeken op afspraak
- Openingsuren Thesauria bvba, van maandag tot en met vrijdag:
van 9:00 tot 12:30u en van 14:00 tot 17:00u - Alfons Pieterslaan 2 8400 Oostende, tel. 059 80 53 32
- Van harte welkom
Recensie:
Druilerig en nat, Art Deco, introvert en eenzaam, anoniem. Maar ook: beklemmend, intrigerend, enigmatisch, de voelbare nabijheid van de Zee en niet zomaar een Zee, maar de Noordzee, de koele minnares, slechts zelden gul en verwelkomend, bijna altijd beproevend, weerbarstig, veeleisend, maar met een mysterieuze aantrekkingskracht die slechts weinigen kunnen vatten en duiden ... en Ensor is nooit ver weg.
Miriam Maes weet dit alles te vangen en aanschouwelijk en subtiel-kunstzinnig weer te geven in haar serie doeken die ze onder de titel 'Home of my Heart' aan het publiek voorstelt. De bouwstijl die zo kenmerkend is voor het 'historische' Oostende komt telkens terug als achtergrond en creëert een matrix-effect waarin mathematica en frivoliteit met elkaar strijden om het overwicht. Het geheel is meer dan de som van de delen en de mensen die staan afgebeeld doen hun uiterste best om op te gaan in die achtergrond, ware het niet dat Maes' unieke kleurenschema dat uitdrukkelijk verbiedt.
Wandelend van doek naar doek valt mij telkens weer op hoe ze een unieke fascinatie opwekken. Neem bv. het werk 'The Creator', opnieuw treft mij de subtiele wijze waarop de matrix in dit werk de oorzaak is van de spanning die het opwekt. Horizontaal vormen de doorgaans afgeronde stenen het verzachte patroon terwijl verticaal de 'druipers' suggereren dat het beeld door een raam is geëtst waarop de regen naar beneden loopt en zo een verticaal lijnenspel creëert. Er zit iets van voyeurisme besloten in dat lijnenspel. De soberheid van de sublieme kleurenkeuze accentueert het geheel. Hier is minder meer en wel op een dramatische wijze. Het algengroen en het zavel-zanderige geelbruin in combinatie met het verfijnde en kieskeurige neon-zee-turquoise zijn een smulpartij voor de symboolgevoelige geest. De Zee is nooit veraf! Maar wat een suggestibiliteit zit er toch in die andere weerloze figuurtjes die in een morbide wit zijn afgebeeld? Het lijkt wel of ze aan de centrale figuur die zich in anonimiteit verbergt, vragen of hij hen toestemming wil geven om echt tot leven te komen. Als de schimmen van zijn gedachten waarmee hij wel speelt, maar ze nooit tot volle wasdom toelaat.
En dan doet Miriam Maes iets wat ik slechts kan omschrijven als een ultieme poging om de vrijheid in de grenzen tussen het abstracte en het figuratieve op te zoeken. 'Vloedlijn in Abstracte Transformatie' neemt vrijwel elke suggestie van de kunstenaar weg en laat de toeschouwer de volle vrijheid om te freewheelen enkel op de titel en de invloed van de omringende werken. Maar vergis u niet. Maes brengt haar stempel aan via - andermaal - de doordachte kleurentoetsen die ook dit doek een strakheid en equilibrium geven die slechts weinigen haar kunnen verbeteren.
Synthetiserend, wat altijd een beetje beperkend is en daar ben ik me van bewust, moet ik zeggen dat het 'geheim' van Maes voor alles, de verf is en daarmee bedoel ik de kwaliteit van de kleuren. Al te vaak loop ik weg van de schreeuwerigheid van werken die technisch en conceptueel best aangenaam zijn, maar waarvan de uitvoering door een ondermaats belang, toegekend aan de verf, de mist in gaan. Niets daarvan bij Miriam. Haar werken tonen een diepgaande materiaalkennis en een opvallend evenwichtig uitgekiend kleurenpalet dat vaker door zijn soberheid overtuigt dan door zijn uitbundigheid. En toch zijn de penseelstreken breed en krachtig, aangebracht met overtuiging, tempo en bevlogenheid.
Schilders, beeldhouwers en andere grafische kunstenaars kunnen soms een bijzonder talent aan de dag leggen om suggestieve beeldspraak te gebruiken. Naar mijn mening is Miriam Maes zo iemand. Zij slaagt er in om - op het eerste zicht - relatief neutrale werken te produceren die zich over de barrière van taal heen rechtstreeks tot het emotionele bewustzijn richten en daar beelden creëren die de toeschouwer een rijker verbeeldingsresultaat geven dan welke duidelijke linguïstieke suggestie ook. Of als ik het anders mag zeggen: ik zou met woorden nooit goed kunnen omschrijven wat een werk van Miriam Maes allemaal in mij 'losmaakt'. Is dat niet de ultieme bevestiging van een geslaagd werk?
Eric Cornand, Augustus 2017
Kunstcriticus Gent